GÜLÜMSEMESİNİ HİÇ UNUTAMADIM / Şiir

GÜLÜMSEMESİNİ HİÇ UNUTAMADIM

Hasan Çelikkol

Adını bile bilmediğim bir yabancıydı

O gün o yerde ayçiçekleri toplayıp ona verdim

Bir zehir kadar sıcaklığı damarlarıma doldu

Aşk kandırırdı, asildi, affetmeyendi

Hiç yoktan uyandırdı yanlışlarımı

Ay ışığında gördüklerim yalnızlığımı eksiltti

Küflü bir anahtarla sandığının kilidini açtım

İçinden çıkacak bilinmeyenlere bakmak için

Meğer eksik kalmış maskesiz yüzü

Aynasında  Mephistopheles’i, göz bebeklerinde kendimi gördüm

Bu kadar güzel bir kız kendine nasıl zarar verirdi

Kusar gibi oldum, sonra yine ben oldum

Dün “İntihar Ormanı” diye bir yerden söz etmişti

Oraya gidelim, ayak basılmamış bakir topraklar görürüz seninle

Demek buymuş nedeni

Kendinden geçse de bende hiç ölmedi

Ama dudağındaki gülümsemeyi hiç unutamadım