GÖZLERİMİN ÖNÜNDE / Şiir

GÖZLERİMİN ÖNÜNDE

Düşüncelere dalardım çocukluğumun bahçesinde

Ne çok nar ağaçları vardı, ne çok baharın çiçekleri

Günü geldiğinde dalları eğilirdi ağırlığından eriklerin

Tükenmezdi Tanrı’nın seslendiği hayat

Sürekli yeniden doğururdum kendimi

Kapı eşiğinden girince

Akşamları

Unuturdum su kenarına bıraktığım oyunları

Sonra okullu oldum ne çok çocuk vardı, ne çok

Beyaz önlüklü çocuk

Öğretmenlerin gözleri üstümüzdeydi

Bazen de elleri yakamızda

Derin kuyulara atılırdım o zaman, Yusuf gibi, tek başıma

Babam gelir kurtarırdı

Yasaklar yoktu henüz

Şiirler de yoktu, resim de

Onlar çok daha sonra girdi hayatıma

Akşamın saklanmış karanlığında hep

Musa vardı, denizi ayıran asasıyla, Nuh vardı

Gemisiyle koyu maviliklerin ortasında tufandan kurtaran

Günübirlik anlatırdı, anlatırdı dokunmuş kilimlerin üstünde

Aynı sofrada hep yarına kalırdı hikâyesinin sonu

Maviydi gözleri, gök mavisi ve derin bakardı

Yabancı gözlerle

Sonra çorak bir günün öğle güneşinde eksildik

Bahçelerin arkasında yalnız kaldı

Dünyanın bütün arıları

Hasan Çelikkol